NUMARALI
HADİS-İ ŞERİF:
حَدَّثَنَا
عَمْرُو بْنُ
عُثْمَانَ
حَدَّثَنَا سُفْيَانُ
حَدَّثَنِي
عَبَّاسُ
بْنُ عَبْدِ
اللَّهِ بْنِ
مَعْبَدِ
بْنِ
عَبَّاسٍ بِهَذَا
الْحَدِيثِ
قَالَ فِيهِ
وَالِابْتِهَالُ
هَكَذَا
وَرَفَعَ
يَدَيْهِ
وَجَعَلَ ظُهُورَهُمَا
مِمَّا يَلِي
وَجْهَهُ
Süfyan, Abbas b.
Abdullah b. Ma'bed b. Abbas'dan önceki (1489.) hadisi rivayet edip
"(azaptan korunmak için) yalvarma(nın edebi) şöyledir" dedi ve
ellerini, üstleri yüzü tarafına gelecek şekilde kaldırdı.
İzah:
Bu ve bundan önceki
rivayetlerin manası aynıdır. Ancak Ebû Davud'a iki ayrı yoldan gelmiştir.
Öncekinde Abbas b. Abdullah'tan hadisi nakleden Vüheyb olduğu halde İbn
Abbas'ın "azab'm defi için yalvarmanın edebini" diliyle tarif ettiği,
Süfyan'ınkinde ise, bizzat yaparak gösterdiği görülüyor.
Bu rivayetlerden anlaşıldığına
göre yalvarıp yakarmak tazarru ve niyazda bulunmak için yapılan dualarda eller
koltukların beyazlığı görülecek derecede kaldırılır. Avuçlar baş hizasına
kadar getirilip üstleri yüze doğru gelecek şekilde tutulur.
Tıybî, buradaki "=
Yakarma" ile "karşılaşılması tasavvur edilen azabı defetmek murad
edilmiştir. Kişi bu şekildeki duasında ellerini kalkan yapıp onunla kötülükten
korunur" der.